Гэта, мілы мой, лёсу насьмешка:
На якую такую бяду
Белым цьветам усыпана сьцежка,
Яж – на лёстачцы хісткай іду.
I нашто столькі мройнага квету
Абляцела яшчэ без пары,
I якому шчасьліваму лету
Зноў кукуе зязюля ў бары?
Ты ідзі стараною, старонкай,
Мой, да кропелькі мой, і – чужы!
Белым кветам, калінаю горкай,
Агнявою агромленай гронкай
Паўстаю на ўспамінак душы.
|
|
